رودِ دنیـــــا جـــــاری ست
زندگی ، آبتنی کردن در این رود است
وقت رفتن به همــــــان عریانــــی
که بـــــــه هنگام ورود آمده ایم
دستِ مــــا در کفِ ایــن رود
به دنبـــال چــه می گردد ؟ هیـــــچ !
سهراب سپهری
حوالـــی اردیبهشت بویِ بهشت می آید
عطرِ شکوفه هـــا و خــاکِ باران خـــورده
هــوش از ســــرِ رهگذران شهـــــــر پرانده
فصل بهـــــار ، شوخــــی بـــردار نیست
همـــــه را عاشـــــــــق مـــــی کنـــد
چو از این کویرِ وحشت ، به سلامتی گذشتی
به شکوفه ها ، به باران ، برسان ســــلامِ مـا را
شفیعی کدکنی
در تنگنایِ حیرتـــم از نخوتِ رقیب
یـا رب مبــــاد آن که گـــدا ، معتبر شود
حافظ
تو می‌دانی که مـــن بـی تـــو
نخواهــــم زندگانـــــــی را
مولانا
چرخـــــی بزن
مستـــــی نمـــــا
دل را بشوران و بـــــرو
مولانا
نو بهـــــار است در آن کـــوش
کــــــه خوشــــــدل باشــــــــــی
حافظ
ای دریغ از « تـــــو » اگر چون گل نرقصی با نسیم
ای دریغ از « مـــن » اگر مستم نسازد آفتـــــــاب
ای دریغ از « مــــــا » اگر کامی نگیریم از بهــــار
فریدون مشیری