به ساز من که میرقصی ، قیامت میکنی به به
چه طوفانی به پا کردی ، قلم شاید تو هم مستی؟!
زمین مستُ ، زمان مستُ ، مخاطب مستِ شعــــرم شد
بنازم دلبریهایت ! قلـــم ، الحق که تردستــــــی
سیمین بهبهانی
آنچنـــان سوخته این خاکِ بلا کش که دگر
انتظارِ مــــددی از کـــرمِ بــــاران نیست
رنـــجِ دیرینه ی انســـان به مــــداوا نرسید
علت آن است که بیمــار و طبیب انسـان نیست
هوشنگ ابتهاج
تا توانی به جهـــان
خدمتِ محتاجــــان کن
به دمـــــی
یا درمـــــــی
یا قلمــــــــــی
یا قدمــــــــــــی
پوریای ولی
هیــــچ کس کاش نباشد نگهش بر راهـــی
چشــــم بــــــر در بُـوَد و دلبــــــرِ او دیـــــر کنــــد
صائب تبریزی
امروز مرهمی جز عشق که ذات درد است
بـــــرای دردهایِ خــــود نمی شنـــــاسـم
چـــه شگفت هست عشــــــــق
که هـــم درد است و هـــم مرهـــــم
ایران درودی
دلتنگی آدم را به خیابان میکشد
دلتنگم و مــــردم نمـــی فهمند
قــــدم زدن گاهــــــــــــی
از گریه کـردن غــم انگیز تر است
اهورا فروزان
خوش خوش کشـانم می بــری
امــــا نگویـــــی تـــــا کجــــــــــا ؟
مولانا